Geschreven door Melinda Misuraca op 10 november 2021
Mijn vriend Arsenio kan niet stoppen met praten over vliegen. Het is het enige waar hij over praat. Hij is ervan overtuigd dat er vandaag meer vliegen in zijn tuin zijn dan gisteren. Hij sms’te me een video die hij nam van een zwerm bij het hek dat de grens markeert tussen zijn eigendom en dat van zijn buurman. Ik bekijk het en tel acht vliegen. Als we praten of sms’en, probeer ik op een ander onderwerp over te gaan. “Ik ben niet geïnteresseerd,” zegt hij, en gaat dan terug naar het mopperen over de vliegen.
Hij is niet altijd zo geweest. In de jaren dat ik Arsenio ken, overvielen andere problemen hem voor een tijdje, en trokken zich dan terug. Uitdagingen met een wilde tiener, zijn zieke hond, of gezondheidsproblemen van hemzelf. Maar dit vliegen gedoe is het ergste wat ik ooit heb meegemaakt. Nell, Arsenio’s buurvrouw, heeft een horde boerderijdieren, veel meer dan volgens de
stadsverordening is toegestaan. Maandenlang keek Arsenio goedmoedig de andere kant op, maar toen ze een paardenbox tegen het hek bouwde dat ze met Arsenio deelt, merkte hij een duidelijke toename van de vliegenpopulatie. Hij maakt een heleboel vliegenvallen van gerecyclede frisdrankflessen en hangt ze rond, maar ze doen niet veel. Wanneer hij merkt dat de paardenmest zich opstapelt, biedt hij aan Nell te helpen met het opruimen, maar ze raakt geïrriteerd en wuift hem weg. Hij maakt zich zorgen over de waarde van zijn huis. Zullen al die zoemende vliegen het waardeloos maken? Hij kan niet ophouden aan ze te denken. “Ze blijven niet aan haar kant van het hek,” zegt hij. “Het is alsof ik de huisbaas van de vliegen ben.”
EEN DIEP DONKER GAT
Afbeelding Schilderij van Art Moura. #inartsroom
Arsenio ziet eruit als de mannelijke leider van een duister despotisch regime, met formidabele wenkbrauwen, een prominente neus en een meterslang grijs sikje. Er is een opgekropte elektriciteit over hem, alsof hij vonken afgeeft, vooral wanneer hij op zijn werk geconcentreerd is. Hij is een productieve “outsider artiest” met enige faam, hij is beschreven in internationale kunsttijdschriften en vertegenwoordigd door galeries in Los Angeles en elders. Hij maakt zoveel kunst dat het elk hoekje en gaatje op zijn landgoed vult, binnen en buiten.
Ik plaagde hem eens dat zijn kunst hem er waarschijnlijk van weerhoudt de rest van ons te vermoorden. Hij was het met me eens en zei dat ik geluk had. Arsenio’s vroegste herinnering is van een diep, donker gat, dat hem dreigde op te slokken. Hij groeide op in Salinas, Californië, op een aantal melkveehouderijen. De meeste arbeiders waren Portugees-Amerikanen, net als zijn ouders. Arsenio Sr. was zo’n zware drinker dat hij geen baan kon behouden, en de familie verhuisde veel. Arsenio Jr.’s kinderavonden werden overschaduwd door stress en angst. Elke avond luisterde hij aan de slaapkamerdeur van zijn ouders naar het dronken gezuip van zijn vader, dat zou ontploffen in een gewelddadige aanval die hij zijn moeder, zijn zus of hemzelf zou aandoen. Al meer dan 60 jaar is Arsenio hyper waakzaam, en kan hij zijn waakzaamheid niet laten zakken. Het is alsof er een geigerteller aan zijn psyche is vastgebonden, waarvan de naald wild heen en weer zwaait bij het minste of geringste conflict – wat zijn angst aanwakkert, zijn handpalmen doet zweten en zijn bloeddruk doet stijgen. Door de vliegenplaag is hij voortdurend op zijn hoede, controleert hij obsessief de stal van het paard naast hem door een gat in het hek en houdt hij zijn eigen terrein in de gaten met een verborgen camera. Arsenio belt op een avond en zegt dat hij zich afvraagt of de vliegenplaag wel in zijn hoofd zit. Of is het echt zo erg als hij denkt dat het is? Heeft hij tegen zichzelf gelogen? Hij komt er niet uit. Hij denkt dat hij zijn verstand aan het verliezen is. Dan slaat de pandemie toe, en de maanden van COVID-geïnduceerde zorgen en isolatie zijn bijna te veel om te dragen. Hij stopt met kunst maken. Hij vertelt me dat zijn leven zinloos voelt. Hij denkt erover zijn eigendom te verkopen en ver weg te verhuizen.
EEN HERSEN ABUZZ
Ik kom Arsenio’s dochter, Anna, tegen. Ze vertelt me dat ze laatst met haar vader over werkproblemen wilde praten, maar dat hij alleen maar over vliegen kon praten.
“Jij ook, huh?” zeg ik. Het is zo erg geworden dat Arsenio midden in de nacht wakker wordt en urenlang in het donker ligt te woelen met zijn hersenen in rep en roer. Zijn dokter schrijft hem een antidepressivum voor. Het helpt niet. Arsenio’s therapeut suggereert dat als hij een vlieg ziet, hij zichzelf moet afvragen, “Is dit acceptabel? Kan ik hiermee leven?” Hij probeert het, maar het helpt niet veel. Op een avond belt Arsenio me op om te vertellen dat zijn vriend Melvin vindt dat hij de vliegen moet aanpakken door een microdosis addo’s te nemen. Psilocybine, de psychedelische verbinding die in paddo’s zit, zou de scherpe randjes van zijn ellende kunnen halen, legt Melvin uit, en misschien een vleugeltje of twee van de vliegen die rond zijn hoofd zoemen kunnen weghalen. Maar Arsenio twijfelt. Hij heeft in zijn jeugd geëxperimenteerd met psychedelica, en dat ging niet goed. Het laatste wat hij nodig heeft is helemaal opgefokt te raken. Melvin had hem verzekerd dat de dosis zo klein zou zijn, dat hij het nauwelijks zou voelen. Arsenio is niet overtuigd. “Die burgerlijke tech broeders zijn helemaal over die microdosering shit,” zegt hij. “Ze maken het opnieuw en vermengen het met Bitcoin.” “Het is een paddo, jij gek,” zeg ik. “Ik vertrouw het niet.”
RUMINATIE NATIE
“Rumineren” is het kauwen op iemands problemen als een hond die aan een bot knaagt. Obsessief, herhaaldelijk denken kan de geest verdraaien en iemands realiteitszin kapen.
“Rumineren,” zegt neuroloog Dr. Sharmin Ghaznavi, PhD, “is zelfreflectie die uit de hand loopt.” Ze legt uit dat wanneer we piekeren, we negatieve gedachtelussen in onze
geest opzetten als een verwrongen vinylplaat die op de verkeerde snelheid wordt afgespeeld. Deze constante innerlijke drone van catastroferen en zelfkritiek wordt alles verterend en belemmert ons vermogen om normaal te functioneren en contact te maken met anderen.
Wanneer we piekeren, zetten we negatieve gedachtelussen op in onze geest als een vervormde vinylplaat die op de verkeerde snelheid wordt afgespeeld. Als we piekeren, raken we meer geïsoleerd, wat op zijn beurt eenzaamheid veroorzaakt – een gevoel dat er niet aan onze sociale behoeften wordt voldaan. Eenzaamheid verhoogt de kans op het ontwikkelen van depressie, verslaving, angststoornissen, PTSS en OCD, en maakt ze ook moeilijker te behandelen. “Het is net zo slecht voor je gezondheid als roken, overmatig drinken en obesitas,” zegt Dr. Ghaznavi.
Recentelijk hebben neurowetenschappers overmatig rumineren, eenzaamheid en andere mentale worstelingen bestudeerd door te observeren hoe ze de hersenen beïnvloeden. Bij gezond functionerende hersenen groeperen hersencellen (neuronen) zich samen in regio’s, verwerken informatie en “praten” met elkaar via communicatiekanalen die circuits worden genoemd. Grote aantallen circuits in verschillende regio’s vormen een onderling verbonden structuur van netwerken. Als je merkt dat je voortdurend gefixeerd bent op hetzelfde probleem of dilemma, en alles en iedereen (inclusief jezelf) als steeds somberder en hopelozer ziet, is het waarschijnlijk dat je standaard modus netwerk niet in orde is. Samengesteld uit een directe lijn tussen twee hersengebieden die bekend staan als de mediale prefrontale cortex en de posterieure enkelvoudige cortex, dit netwerk zou informatie verwerken over onze zelfperceptie; het beïnvloedt ook hoe we anderen zien en ons vermogen om medeleven en empathie voor hen te voelen. Wanneer Arsenio te gefixeerd is op vliegen om naar zijn dochter of zijn vrienden te luisteren, licht zijn standaard modus netwerk waarschijnlijk op als een kerstboom, terwijl andere netwerken die nodig zijn voor een optimaal functioneren van de hersenen haperen.
MUSHROOM MAGIC
Op een dag loopt Arsenio tegen een muur. Hij heeft er genoeg van. Hij belt zijn vriend Melvin, die wat gedroogde psilocybine paddestoelen koopt van een vriend van een vriend van een vriend, en Arsenio een kleine weegschaal leent om de doses op af te meten. Arsenio begint met een microdosis van 0,10 gram, die hij opkauwt en doorslikt. Als Arsenio me die avond belt, voel ik iets anders. In plaats van opgesloten en geladen te zijn in zijn gebruikelijke zoemende harangue, leest hij me nuchter de les over geld. Als ik gewoon naar zijn advies had geluisterd, zegt hij, en mijn geld had uitgegeven aan vervallen biefstukken uit de uitverkoopbak in de supermarkt in plaats van al die fancy grasgevoerde troep die ik bij die hoogdravende vleestent kocht, dan zou ik een koffer met geld onder mijn bed hebben liggen en niet steeds zo hoeven te hosselen. Dan gaat hij over op het onderwerp van al het geld dat ik verkwist in poolhallen terwijl ik er naar
streef een vrouwelijke poolshark te worden – terwijl ik thuis goedkoop bier zou kunnen drinken en me met mijn eigen zaken zou kunnen bemoeien. Het vliegenfiasco komt nooit ter sprake.
“Verdomme,” zeg ik. “Verdomd juist,” zegt hij. “Ik vind je leuker als je geobsedeerd bent door vliegen,” zeg ik. “Dat is omdat voordat ik de paddestoel at ik me altijd zorgen maakte om andere mensen boos te maken,” zegt hij. “Nu kan het me geen reet meer schelen. De oude Arse die ik ken en liefheb en soms wil wurgen is terug. Op Melvin’s aanbeveling, houdt Arsenio zich aan een microdosering regime: Neem een dosis, sla twee dagen over, herhaal. Arsenio merkt de meest uitgesproken effecten op zijn dosis dagen, maar hij heeft minder last van de vliegen op zijn vrije dagen, ook. Hij vertelt me dat hij zich lichter voelt, de problemen die onvermijdelijk naar boven komen zijn beter beheersbaar. Hij stuurt me links naar artikelen en Youtube-video’s over het herstellen van jeugdtrauma’s of het gebruik van mindfulness om meer dankbaarheid te voelen. Hij lacht om mijn grappen.
VEERKRACHT OPBOUWEN
Voor de meesten van ons betekent veerkracht het vermogen om te reageren op de uitdagingen van het leven zonder uit elkaar te vallen. Wanneer ze geconfronteerd worden met een stressfactor, zullen veerkrachtige hersenen buigen, maar niet breken, zich aanpassen en gezond blijven in een proces dat men allostase noemt. Korte periodes van stress zijn eigenlijk goed voor de hersenen, verbeteren de immuunfunctie en sommige soorten geheugen, maar te veel stress produceert allostatische belasting: de biologische slijtage van hersenen en lichaam die kan leiden tot een reeks van gezondheidsproblemen, waaronder angst en depressie. Volgens een studie uit 2015 in Neurobiology of Stress, “zijn depressie en angststoornissen voorbeelden van een verlies aan veerkracht, in de zin dat veranderingen in het hersencircuit en de hersenfunctie, veroorzaakt door de stressoren die de stoornis neerslaan, ‘opgesloten’ raken in een bepaalde toestand en dus externe interventie nodig hebben.” De veerkracht van onze hersenen wordt diepgaand beïnvloed door onze verschillende levenservaringen, vooral die uit de vroege kinderjaren. Opgroeien met een hard drinkende, mishandelende vader, zoals Arsenio deed, kan het omgaan met stress als volwassene veel meer dan uitdagend maken. Onze genen spelen ook een rol in de
veerkracht van onze hersenen. Maar wat kunnen we wel doen om onze veerkracht te vergroten als we geconfronteerd worden met nieuwe stressfactoren? Van leefstijlfactoren, zoals lichaamsbeweging, dieet en stressverminderende praktijken zoals mindfulness, is aangetoond dat ze de veerkracht van de hersenen versterken. Het blijkt dat psilocybine en andere psychedelica – die veelbelovend zijn voor de behandeling van trauma, depressie en verslaving – ook krachtige middelen zijn om veerkracht te vergroten, zegt Dr. Ghaznavi, die onlangs Associate Director is geworden van het Center for the Neuroscience of Psychedelics aan het Massachusetts General Hospital in Boston. Slecht sociaal functioneren is de kern van psychische stoornissen, zegt Dr. Ghaznavi. Het is een probleem waar psychedelica bijzonder geschikt voor zouden kunnen zijn. En de voordelen van een psychedelische ervaring kunnen maanden of jaren aanhouden. “Psychedelische verbindingen kunnen pro-sociale houdingen en gedragingen, en een gevoel van verbondenheid met anderen verhogen,” zegt ze. “Ze hebben ook de potentie om de neuroplasticiteit van de hersenen te vergroten en psychotherapeutische interventies effectiever te maken.”
NEUROPLASTICITEIT!
Afbeelding
Schilderij van Art Moura. #inartsroom Het Center for the Neuroscience of Psychedelics bestudeert psilocybine met de theorie dat het vergroten van de neuroplasticiteit van de hersenen – met andere woorden, het vermogen tot verandering – lijden kan verlichten door patiënten te helpen met het stoppen van overmatig piekeren, dat aan de basis ligt van depressie en andere mentale
stoornissen. Dr. Ghaznavi erkent dat het onderzoek naar hoe psychedelica gezondere patronen van hersenactiviteit genereren nog maar net begonnen is. Als haar gevraagd wordt naar microdosering, zegt ze dat er een gebrek is aan nauwkeurig onderzoek met zulke kleine doses. Tot nu toe hebben de weinige studies die met psilocybine zijn gedaan grotere, eenmalige of minder frequente “trip” doses gebruikt, maar er zijn meer studies gaande. Arsenio beweert niet dat het microdoseren van psilocybine zijn angst en fixatie op vliegen volledig heeft weggenomen, maar hij voelt zich er wel veel minder door achtervolgd. Hij zegt dat hij van plan is om door te gaan met zijn paddo therapie. En hij luistert nu met oprechte interesse als ik praat, in plaats van me neer te slaan als een plaag die de donkere zwerm van zijn gedachten binnendringt. Als ik moest kiezen tussen twee versies van mijn oude vriend – de Landlord of the Flies of Señor Cheapola – zou ik de Arsenio kiezen die me treitert omdat ik tien dollar uitgeef aan een burgerlijke hippie burrito, terwijl als ik alleen maar naar de taco truck was gegaan een stukje verderop, ik slechts zeven dollar kwijt zou zijn. Ik ben blij dat hij minder lijdt. Als hij me nu eens de exacte plek in zijn door vliegen geteisterde achtertuin liet zien waar hij al dat gespaarde geld heeft begraven, konden we allebei dit vliegenprobleem achter ons laten.
Melinda Misuraca is een Project CBD schrijfster met een vorig leven als een ouderwetse cannabis boer, gespecialiseerd in CBD-rijke cultivars. Haar artikelen zijn verschenen in High Times, Alternet, en verschillende andere publicaties. Copyright, Project CBD. Mag niet worden herdrukt zonder toestemming.
Bronnen
- 1. Amy F.T. Arnsten, Murray A. Raskind, Fletcher B. Taylor, Daniel F. Connor, “The effects of stress exposure on prefrontal cortex: Translating basic research into successful treatments for post-traumatic stress disorder,” Neurobiology of Stress Volume 1, (2015): 89-99.
- 2. Brian S. McEwen, “In pursuit of resilience: stress, epigenetics, and brain plasticity,” Annals of the New York Academy of Sciences, (June, 2016): 56-64.
- 3. Bruce S. McEwen, “The Brain on Stress: Toward an Integrative Approach to Brain, Body, and Behavior,” Perspectives on Psychological Science: A Journal of the Association for
Psychological Science 6, (Nov 8, 2013): 673-5.